Een oude wat vergrijsde bok
kwam nog zelden uit zijn hok.
Alle familieleden waren dood,
de kinderen aten veraf hun brood.
“Een geval van sociaal isolement”,
zo dacht de gemeente consulent.
We hebben een mooie warme en lange zomer gehad. Daar hebben we van genoten. Op 15 maart 2017 hadden we de Tweede Kamerverkiezingen en op 21 maart 2018 volgden de gemeenteraadsverkiezingen. Beide verkiezingen hebben een enorme vertragende invloed gehad op de beleidsontwikkeling in het sociaal domein. De kabinetsformatie en ook de gemeentelijke coalitievorming hadden absolute voorrang. Daar kunnen we lang of kort over jerimieren. Het helpt niet. Mijn voorkeur is om zo snel mogelijke concreet aan de slag te gaan.
Wie wil er nou een echte grijze muis zijn? Ooit gehoord van een wedstrijd: “wie zijn de supergrijze muizen van het jaar”. Welnee. Alles lijkt te wijzen op het tegendeel. De trend in onze huidige consumptiemaatschappij speelt scherp in op: “grijze muizen doen er niet toe. Het zijn verliezers ”. Inderdaad aan hen verdient onze weggooisamenleving bitter weinig. En dat is de norm, de maat.
De Adviesraad Sociaal Domein (ASD) van de gemeente Oss heeft een probleem. Ze heeft te weinig bekendheid bij de burgers om goed te kunnen functioneren. Haar opdracht is om de gemeente gevraagd en ongevraagd te adviseren over beleid en uitvoering op sociaal maatschappelijk terrein. Dat kan de ASD beter doen naarmate ze de burgers beter kent, weet wat ze tekort komen, waartoe ze zelf in staat zijn en hoe ze zich voelen. Dat is het probleem.
Als de wereld ergens ooit aan ten onder gaat dan is het aan afstandelijkheid. Dat is een op boute bewering als je ze zo maar op tafel legt. Toch wil ik het proberen. Wie zijn werk goed wil doen moet zich er op concentreren. Dat kan soms heel ver gaan. Eichman wilde zijn werk, de vernietigingskampen in de tweede wereldoorlog, zeer nauwgezet doen. Hij nam afstand van zijn geweten. Hij was er van overtuigd dat hij het goed deed. Beter dan anderen. Het leidde tot de grootste ramp in onze geschiedenis.
Vrijwilligerswerk is een apart geval
Je zet je in met hart en ziel en al
Maar waar blijft de beloning
in ons land van melk en honing
Van waardering is weinig te merken
Wat drijft hen om voor niets te werken
“Ze zijn een beetje gek”, wordt er gedacht
Of wordt “vrijwillig” toch niet zo hoog geacht?
We kunnen allemaal een aardig deuntje meezingen als het erover gaat wat er allemaal mankeert aan de wereld rondom ons. Inderdaad, dat leidt meestal niet vanzelf tot erg veel verbetering. Het is te veel geknibbel en geknabbel dat geen hout snijdt. Voor een ding geldt dat zeker niet. Dat is: ”kiezen doe je helemaal zelf”. Niet alleen in de wereld van politiek, het vermaak, de consumptie en de supermarkt. In je hele leven en samenleven.
Andrea Maier. hoogleraar interne geneeskunde en veroudering aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en Melbourne zegt: Eigenlijk moet je twintigers al behandelen tegen verouderingsziekten om deze zo lang mogelijk te voorkomen. Hoe eerder je evenwicht en conditie opbouwt tegen veroudering, hoe beter. Wie conditie opbouwt heeft daar in de toekomst profijt van. De hezondheidszorg moet op de schop.
Als het moet, zul je vaak zien dat het niet kan. Je kunt je best doen. Anderen bepalen in hoge mate de ruimte die je krijgt. Als je die ruimte moet veroveren gaat dat ten koste van participatie. Dan word je met goede bedoelingen in de marge van de samenleving geschoven. Eigenlijk word je dan te duur voor de samenleving en je mag er bijvoorbeeld "eerder uitstappen omdat je het niet meer ziet zitten". Mijn excuus. Ik zeg het zo cru uit onmacht.
Om in aanmerking te komen en te blijven voor de voedselbank Oss moet er vast gesteld worden of een persoon voldoet aan de gestelde criteria. Deze indicatie doet de Sociaal Juridische-dienstverlening van Ons Welzijn. Zij vraagt om 25 persoonlijke gegevens om tot een besluit te komen of een inwoner recht heeft op een voedselpakket.
De volgende brief is anoniem, de schrijver is bekend bij de redactie.
Vrij om te vragen, om mee te denken, vrij om te kiezen en zelfs om mee te denken. Meedenken kan, maar het leidt enkel tot frustratie, angst, verontwaardiging en gevoel van minderwaardigheid.
Wie wil er nou echt een grijze muis zijn? Ooit gehoord van een wedstrijd: "wie is de supergrijze muis van het jaar". Welnee. Alles wijst op het tegendeel. De trend in onze moderne consumptiemaatschappij speelt in op "grijzen muizen doen er niet toe. Het zijn verliezers". Inderdaad aan hen verdient onze weggooimaatschappij bitter weinig. En dat is de norm, de maat. Dat maakt het verschil.
Op elf september in tweeduizendeneen boorden zich
twee gekaapte passagiersvliegtuigen bijna gelijktijdig
in de Twin Towers van het Wereld Handelscentrum.
Ik zag het gebeuren op mijn televisie alsof het geregiseerd
werd voor de wereldbevolking door hogere machten
Een derde toestel stortte zich op het Pentagon
De aanslag van een vierde vliegtuig moslukte
Alle vier Amerikaanse passagiersvliegtuigen
vlogen volgens het normale dienstrooster
Als je het woord "uitdaging" opzoekt, krijg je een scala van voorbeelden te zien. Wat kan het betekenen op geestelijk gebied. Welke effecten kan het psychologisch oproepen. Welke betekenis heeft het bij alles wat je onderneemt. Uitdaging lijkt toekomst te scheppen. Voor je gezondheid, conditie, ouder worden, voor jezelf en je sociale netwerk zorgen en ga zo maar door.
"Als je vrede wilt, maak dan eerst oorlog". is een uitspraak van Julius Caesar. Hij voegde de daad bij het woord. Hij voerde zijn hele leven oorlog en veroverde bijna de toen bekende wereld. Onze overheid maakt al jaren een vergelijkbare manoeuvre bij de bestrijding van de zorgkosten. Zij zegt: "Als we de zorg niet kunnen betalen, moeten de burgers voor zichzelf en voor elkaar zorgen". Kortom: we maken van onze verzorgingsstaat een participatiesamenleving.
Dat straks veel meer mensen op jongere leeftijd doof worden omdat ze geen oordopjes gebruikten bij het oorverdovend volume van hun muziek is tot daar aan toe. Dat we straks eerder dement worden omdat we onze hersens niet goedontwikkelen door het gemak van de digitale wereld heeft meer impact. Deze stellingname van de Duitse psychiater en psycholoog Manfred Spitzer moet terdege onderzoch worden om te voorkomen dat we ernstige fouten kunnen maken.
Toen je klein was moest je moeder je veters
strikken anders kon je nergens heen zonder
te struikelen, laat staan dat er sprake kon zijn
van enige maatschappelijke participatie
Als je oud bent en/of een beperking hebt en
je kunt niet meer bij je veters en je moeder
is al lang lang dood, wie helpt je dan je veters vast
te maken zodat je nog een beetje mee kunt doen
Dan moet je wachten tot er iemand komt
De overheidsplannen van de laatste tijd maken mij vooral duidelijk dat het einde van de verzorgingstaat definitief is. Als je ziet wat er op ons afkomt: afbouw van verzekerde zorg, minder overheid, flexibilisring, nieuwe jeugdvoorziening, participatiewet om oplossingen te vinden voor werken naar vermogen. Gigantische operaties zonder dat er middelen voor klaar liggen om er zeker van te zijn dat er echt iets van terecht komt.
