Wij worden regelmatig geconfronteerd met de opmerking of kreet : ” Langer thuis wonen”.
Zelfstandig langer thuis wonen wil natuurlijk iedereen. De vraag die bij mij opkomt is: “Kunnen velenwaaronder ouderen dit wel of worden zij hiertoe gedwongen?”.
Bureaucratie is een organisatiestructuur die zich kenmerkt door veel regels, gestandaardiseerde processen, procedures en voorschriften, nauwgezette taakverdeling en verantwoordelijkheid, duidelijke hiërarchie en zakelijke, bijna onpersoonlijke interacties tussen medewerkers.
Eenzaamheid bij ouderen kan verschillende oorzaken hebben. Het kan ontstaan zijn door bepaalde omstandigheden, maar ook door de oudere zelf. We leggen u alles uit.
De ogenschijnlijke tegenstelling tussen jong en oud wordt door vele media sterk naar voren gebracht.
Ouderen krijgen bijna overal de “schuld” van. Zij veroorzaken de hoge ziektekosten premies, zij veroorzaken dat jongeren later geen pensioen meer hebben.
Jongeren leven met hun smartphone, hebben alleen maar tijd voor zichzelf. Jongeren hebben geen begrip voor ouderen en andere kretologie.
En zo kan ik doorgaan met deze algemeenheden. Halve waarheden worden axioma’s, helaas.
Geen discussie of er regels vastgelegd moeten worden. Dat is helder. In een samenleving moeten er afspraken zijn, waarover de meerderheid het eens is en die ook recht doen aan minderheden. Maar regels, regels en nog meer regels maken de mens boos en gek.
De ASD-Oss organiseert op 23 nov. a.s. een congres met het zeer uitdagende onderwerp: “De bureaucratie voorbij”. Maar wat betekent die bureaucratie eigenlijk? Het verschijnsel bureaucratie blijkt van alle tijden te zijn. Zolang er staten of rijken zijn dan moeten er dingen geregeld worden en het liefst na overleg met elkaar. Afspraken zijn afspraken en die dienen te worden vastgelegd. Ze kunnen zelfs in stenen gebeiteld worden.
Enkele maanden geleden hebben verschillende organisaties met elkaar het ouderenpact gesloten.
Bij het zetten van de handtekeningen zei Minister de Jong “Wij geloven in een samenleving waarin ouderen zich gezien en gewaardeerd voelen. Een samenleving waarin zij goede zorg en liefdevolle aandacht krijgen, gewaardeerd worden om wie ze zijn en waarin zij kunnen blijven meedoen.”
Kent u die term ook: multiprobleemgezinnen? Ik heb het opgezocht: Een multiproble(e)mgezin is een gezin dat langdurig kampt met een combinatie van sociaaleconomische en psychosociale problemen. Dus problemen op heel veel gebieden die gezamenlijk moeilijk of niet zijn op te lossen door het gezin zelf. Er zijn vaak heel veel hulpverleners bij betrokken, dat kan oplopen tot wel 30 stuks. De gemeente, woningbouwvereniging, schuldhulpverlening, GGZ, jeugdzorg, thuiszorg, huisarts, enz. enz. komen over de vloer.
René Peters, tweede kamerlid voor het CDA schrijft in een van zijn blogs: “Ik voelde een klik gisteren." De wethouder die ik sprak was niet van het CDA. Dat deed en doet er niet toe. Hij hield van mensen. En dat is mooi. Aandacht was voor hem een toverwoord. Hij verdiepte zich in de doelgroep. En interviewde mensen in hun eigen huis. Een verhaal raakte hem zeer. “Ik vond het spannend weer aan het werk te gaan. Ik miste het dat niemand tegen me zei echt blij te zijn dat ik weer aan het werk was.”
Als je oud wordt loop je het gevaar om er stiekem aan te gaan twijfelen of je het allemaal nog wel kan. Je hebt zoveel mensen gekend die veel eerder hun gezondheid moesten inleveren en het leven lieten. Ik kan daar geen rechtvaardiging voor verzinnen. Zelf ervaar ik het als een gegeven, een soort “genade” in zijn oeroude betekenis, dat ik zo lang gezond blijf. Natuurlijk moet je gezond proberen te leven. Anderen deden dat en het lukte hen niet. Dat is voor jou en mij allerminst een aanleiding om het bijltje er bij neer te leggen. Integendeel ! Laat zien wie je bent.
Een oude wat vergrijsde bok
kwam nog zelden uit zijn hok.
Alle familieleden waren dood,
de kinderen aten veraf hun brood.
“Een geval van sociaal isolement”,
zo dacht de gemeente consulent.
We hebben een mooie warme en lange zomer gehad. Daar hebben we van genoten. Op 15 maart 2017 hadden we de Tweede Kamerverkiezingen en op 21 maart 2018 volgden de gemeenteraadsverkiezingen. Beide verkiezingen hebben een enorme vertragende invloed gehad op de beleidsontwikkeling in het sociaal domein. De kabinetsformatie en ook de gemeentelijke coalitievorming hadden absolute voorrang. Daar kunnen we lang of kort over jerimieren. Het helpt niet. Mijn voorkeur is om zo snel mogelijke concreet aan de slag te gaan.
Wie wil er nou een echte grijze muis zijn? Ooit gehoord van een wedstrijd: “wie zijn de supergrijze muizen van het jaar”. Welnee. Alles lijkt te wijzen op het tegendeel. De trend in onze huidige consumptiemaatschappij speelt scherp in op: “grijze muizen doen er niet toe. Het zijn verliezers ”. Inderdaad aan hen verdient onze weggooisamenleving bitter weinig. En dat is de norm, de maat.
De Adviesraad Sociaal Domein (ASD) van de gemeente Oss heeft een probleem. Ze heeft te weinig bekendheid bij de burgers om goed te kunnen functioneren. Haar opdracht is om de gemeente gevraagd en ongevraagd te adviseren over beleid en uitvoering op sociaal maatschappelijk terrein. Dat kan de ASD beter doen naarmate ze de burgers beter kent, weet wat ze tekort komen, waartoe ze zelf in staat zijn en hoe ze zich voelen. Dat is het probleem.
